Eén van de voordelen van deze uit de hand gelopen hobby is wel zonder meer het steeds weer ontdekken van nieuwe muzikanten die over een echt talent blijken te beschikken , en  eentje daarvan is wel zeker singer/songwriter Leo Rondeau. Voor mij was hij onbekend, maar zoals we durven te stellen onbekend is zeker niet onbemind want opeens daar ‘Down At The End Of The Bar’…

Daar opeens kwam deze nieuwe van Leo Rondeau uit het niets. Na zijn succesvolle debuut CD ‘Bangs, Bullets and the Turtle Mountains’ uit 2007 heeft deze Austin cowboy de tijd gevonden om een 11 tracks tellende nieuw album vol te schrijven en te zingen. Leo liet zich voor de opnames van dit album ondersteunen door heel wat collega’s maar drienamen die met regelmaat terug opduiken en toch als vaste begeleiders mogen worden beschouwd zijn  Burton Lee op de pedal steel, Chris ‘Howdy’ Darrell (bass) en  Chris Wallis op de drums.

De laatste tijd begin ik meer en mooiere Americana te ontdekken en deze Leo Rondeau is er wel eentje om te blijven volgen. Misschien voor velen een ietsje te melig maar wat mij betreft stoort dit geen enkel moment en laat het bij momenten zelfs stevig swingen. Mooie aangename teksten en zeker zonder meer een schrijverstalent wanneer je dit allemaal uit je pen kan laten vloeien.

Opener is er al meteen eentje dat alles in vuur en vlam kan zetten, deze ‘cajun’song begint op monotone wijze maar breekt na de intro volledig uit en ‘No Friend To Louisiann’ mag al meteen in de Cajun-charts binnenkomen langs de grote poort. Titeltrack ‘Down At The End Of The Bar’ is dan weer anders en brengt ons een Engelse wals wat ik altijd wel leuk vind en daardoor dit album al genoeg variatie geeft voor mij en het al niet meer stuk kan. Neem daarbij nog het van country doorspekte ‘Weary Owls’ en ik zou al niet meer weten waarop hier een valse noot te moeten zoeken.

‘Rapture’ mogen we daarom weerom in een ander vakje plaatsen waarop Leo ondersteuning krijgt van een waar vierkoppig backing vocals koor en is een honky tonknummer dat overspoeld wordt met aangename New Orleans jazz akkoorden incluis banjo, klarinet en trompet. Je leest het, een mooi en aangenaam album en een kerel waarop we nu al gaan zitten wachten om de opvolger van deze ‘Down At The End Of The Bar’ te mogen beluisteren.

Ik toon altijd wel respect en bewondering voor programmeurs in het blueswereldje wanneer die eens een onbekende artiest op de ‘bill’ durven te plaatsen en gewoonlijk is dit dan de start van een carrière hier in Europa. Nu aan alle programmeurs in de Americana wereld…This is it, and make it for us a better place to be!